Τον Ιουνιο αφηνουν το δρεπανι και σπερνουν το ρεπανι
Το ρεπάνι κοινώς γνωστό και ως ραπάνι είναι μονοετές ή διετές φυτό του γένους Ράφανος και ανήκει στην οικογένεια των Κραμβοειδών. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστό ως ραφανίδα (Θεόφραστος). Το όνομα ραφανίς (ραπάνι) είναι πιθανό να προέρχεται από σύντμηση των λέξεων ραδίως - φαίνεσθαι, εξαιτίας της γρήγορης ανάπτυξης του φυτού.
Το ρεπάνι καλλιεργείται για τη σαρκώδη ρίζα του σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο. Ο βλαστός του έχει διατομή σε σχήμα δίσκου, όπως του καρότου και των τεύτλων. Τα φύλλα του είναι τριχωτά, συνήθως ακέραια και φύονται σαν ρόδα κοντά στο δίσκο. Η σαρκώδης ρίζα του έχει σχήμα σφαιρικό ή κωνικό και μακρύ ανάλογα με την ποικιλία. Το χρώμα της ρίζας ποικίλει από λευκό , κόκκινο, ροζ και πορφυρό. Το βάρος της είναι από μερικά γραμμάρια και φτάνει μέχρι ένα κιλό στην ποικιλία dalkon της Ιαπωνίας.
Κατηγορίες:
- Βρώσιµες ρίζες και κόνδυλοι
- Σταυρανθή
- Κραμβοειδή
Καλλιέργεια: Η σπορά των ρεπανιών αρχίζει από την Άνοιξη και συνεχίζεται κάθε 10 μέρες για να υπάρχει συνεχής παραγωγή. Όταν αποκτήσουν μέγεθος κατάλληλο τότε ξεριζώνονται και στέλνονται στο εμπόριο.
Συγκομιδη: Τα ρεπάνια είναι ανθεκτικά στις χαμηλές θερμοκρασίες. Οι διάφορες ποικιλίες διακρίνονται σε:
- Ανοιξιάτικες πού δίνουν ριζοκόνδυλους για λίγο χρόνο και 30 περίπου μέρες μετά τη σπορά. Η γεύση τους είναι ήπια καυστική.
- Καλοκαιρινές που δίνουν ριζοκόνδυλους για αρκετό χρονικό διάστημα και 40-50 μέρες μετά τη σπορά.
- Χειμωνιάτικες που οι ρίζες τους αναπτύσσονται αργά και έχουν πιο καυτερή γεύση.
Ιδιότητες - Θρεπτική αξία - Θεραπευτική δράση: Τα ρεπάνια είναι πλούσια σε βιταμίνη C και έχουν πολλές φυτικές ίνες συμβάλλοντας στην κινητικότητα του εντέρου. Από αρχαιοτάτων χρόνων αναφέρεται στη θεραπευτική από πολλούς συγγραφείς, ως ορεκτικό, αντιβηχικό, για τη διάλυση νεφρολίθων, χολόλιθων, ως φάρμακο κατά της υδρωπικίας, του ερυσιπέλατος, της αρθρίτιδας, των ηπατικών παθήσεων, κτλ.
Μαγειρική: Τρώγονται ωμά και σε σαλάτες είναι δε περίφημο ορεκτικό λόγω της πικάντικης γεύσης τους. Υπάρχουν κάποιες ποικιλίες λιγότερο γνωστές στην Ελλάδα που δεν καλλιεργούνται για τη ρίζα τους αλλά για τα φύλλα τους και τους καρπούς τους και τρώγονται κυρίως στις περιοχές της Ασίας.
|