Ο Ορειβάσιος το χαρακτηρίζει «λάχανο υδατωδέστατον», το οποίο καλλιεργείται για το φύλλωμά του αλλά και για τους σπόρους του. Το βλίτο ή βλίτρον ή βλιταράκι ή γλίντρος είναι μια μικρή μονοετής πόα που δεν ξεπερνάει σε ύψος τα 80 εκ. Αποτελεί μεγάλο ζιζάνιο στις καλλιέργειες γιατί πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα. Ο σπόρος του μπορεί να φυτρώσει και μετά από δέκα χρόνια. Μαζεύονται οι τρυφερές κορφές τους από αρχή καλοκαιριού μέχρι το φθινόπωρο. Το βλήτο πρέπει να το κλαδεύουμε συχνά για να πετάει από τα πλάγια πριν προλάβει να κάνει σπόρους. Φυτρώνει μόνο του ή σπέρνεται ανάμεσα στα κηπευτικά των καλοκαιρινών περιβολιών. Εντυπωσιακό είναι το αυτοφυές κόκκινο βλίτο (αγριόβλιτο) με τα πλατιά φύλλα, το οποίο συνήθως δεν τρώγεται αλλά το αφήνουν σε γλάστρες και στις άκρες των περιβολιών ως διακοσμητική πόα. Το βλίτο έχει έντονη, καμιά φορά γλυφή και μαζί δροσερή γεύση και γι' αυτό συνήθως βράζεται σε συνδυασμό με διάφορα άλλα λαχανικά.

Τα βλίτα είναι πάμφθηνα, τα βρίσκουμε παντού το καλοκαίρι και κατέχουν μία ξεχωριστή θέση στις βραστές καλοκαιρινές σαλάτες της χώρας μας. Υα λατρεύουμε με το λεμόνι, συνοδεύουν το τηγανητό ψαράκι καλά και το κρέας στη σχάρα υπέροχα. Τρώγονται βραστά με ξύδι ή λεμόνι και σε συνδυασμό με σκόρδο ή τσιγαριστά με διάφορα άλλα λαχανικά όπως οι κολοκυθοκορφάδες. Φτιάχνονται μέχρι και γιαχνί με πατάτες και χρησιμοποιούνται και για πίτες μαζί με άλλα χόρτα.